En ineens komt er tijdens onze online meeting een spontane vraag van Annie, om een blog te schrijven voor het nieuw te creëren platform waar delen, inspireren en ontmoeten centraal komt te staan. Natuurlijk zeg ik: ‘’Ja, dat doe ik!’’
De tijd gaat sneller voorbij dan ik had bedacht en ineens sta ik onder druk van een deadline. Ik voel me wat ongemakkelijk, omdat ik voor het eerst een digitale blog voor ons platform ga schrijven, maar ik zeg het niet. Mijn onderbuikgevoel is onrustig, ik negeer dit, maar ik merk dat het mij wel blokkeert. Ik heb sterk het gevoel dat ik moet presteren en ik wil natuurlijk niet falen. Gevolg; ik ben stiller, maar toch zeg ik niets. Ineens wordt mij de vraag weer gesteld, alleen deze keer met een andere toon: “Harm, maandag is de deadline hè, denk je er nog aan?!”. Ik zeg weer ”Ja”, maar ik voel de weerstand, negeer mijn eigen gevoelens en ga verder in de waan van de dag. Natuurlijk hoor ik de stem in mijn hoofd zeggen: ”Joh, zeg het gewoon, of ga gewoon schrijven!”. Natuurlijk weet ik wel dat dat zo is, maar ik doe het niet. Herken jij in dit verhaal misschien het gedrag van jezelf of van een collega?
Best eigenaardig eigenlijk, dat je andere woorden zegt en denkt dan dat je daadwerkelijk voelt! Iedereen heeft te maken met de gevoelens van onzekerheid, onkunde, onmacht, boosheid en irritaties omdat er een andere verwachting is. Wat is nu de kern van dit gevoel en hoe kan je hier effectiever mee omgaan?
Verwachtingen
In de huidige situatie van thuiswerken, in combinatie met de druk die op ons privé leven komt te staan, nemen de verwachtingen van moeten presteren steeds meer toe. Het thuiswerken met alle online meetings en het op afstand managen van verwachtingen, inclusief de rollen die je hebt als partner, ouder, docent, vriend, collega, werkgever en klant creëren vaak een kritischere en afstandelijkere sfeer. Het vervagen van oude patronen, bestaande rituelen en ‘het nieuwe normaal’ begint zijn tol te eisen.
Herken én erken je eigen weerstand
Ik Google de term ‘weerstand’ en dan zie ik de volgende woorden:
Sterk gevoel van weerzin, tegendruk of een reactie die poogt een bepaalde actie tegen te werken.
Is dit dan mijn doel en de oplossing?
Er is een andere manier. Marshall Rosenberg heeft het in zijn boek ‘Geweldloze Communicatie’* over de kracht om de macht en de strijd te overstijgen en juist de
waarnemingen van de ander te benoemen. Juist daarna eigen gevoelens verwoorden en als laatste je behoefte durven vragen aan de gesprekspartner. Ik vind dit een mooie en ‘oordeelloze’ theorie, maar hoe werkt de praktijk?
Mijn visie: Weerstand versus Angst
Begin eerst eens bij jezelf de vraag te stellen; ‘wat is nu de kern van mijn emotie?’ Hoe komt het dat ik ineens blokkeer of situaties en vragen negeer. Zodra de mens zich bedreigd voelt ontstaan er namelijk emoties. Ineens schiet mij dan ook ‘de oldschool’ theorie van Maslov te binnen. De mens wil meer, anders en beter als onze basisbehoefte voorzien is.
Het logische vervolg daarvan is mijn eigen bedachte quote:
“Emoties ontstaan, als er niet aan de verwachting wordt voldaan”.
Benoem vaker je eigen gevoel van falen en benadruk de behoefte van het behalen van succes. Zo merk ik dat ik rust en duidelijkheid nodig heb in deze veranderende tijd. Ik voel hierdoor een intern conflict ontstaan, want juist de ‘Harm’onie is mijn wensgedachte.
Het benoemen van de waarneming, de eigen weerstandgevoelens en de verwachtingen helpen ons stevig in het leven en werk te staan. Zo kunnen we zeggen wat we willen én horen waar het bij de ander om gaat. Het is een taal van mededogen en begrip waarmee we juist bewegen naar effectieve samenwerking en vertrouwen. Zo verloopt de communicatie ontwapenend, doeltreffend en verbindend.
Stop daarom eens met je innerlijke ‘lockdown’ inclusief alle communicatietools, structuren en middelen en ga eens samen in gesprek van mens tot mens, over de eerlijke gevoelens en behoeften. Luister ‘oordeelloos’ en wees jezelf door te benoemen wat weerstand met je doet. Juist jij als professional hebt de skills, de kunde en de kracht om signalen om te buigen naar argumenten. Het gaat juist nu om het contact, empathie en compassie. Deze is belangrijker dan de oplossing! Want wie goed doet, goed ontmoet.
Laten we de dingen gaan benoemen zoals ze zijn. Des te beter kunnen we ze dan
bestrijden! (Quote Claudia de Breij mei 2019)
Want wat zou het effect zijn geweest als ik al gelijk mijn gevoel had benoemd bij het verzoek van het schrijven van een blog?
Heb jij een soortgelijke ‘weerstandskwestie’ of een andere casus die je wilt delen? Stuur mij een PB want ik help en inspireer je graag bij dit onderwerp.
– Harm de Boer –
